Thuisrit.

Van Castres --> huis.
Het is een lange rit van meer dan 1100 km naar huis. Vermits we maandag thuis willen zijn, zit er niets ander op dan de rit in 1 keer te doen. Tevens is er op zondag praktisch geen vrachtverkeer en dat scheelt toch ook in de drukte. Om 08.30 uur vertrokken te Castres. Rustig verkeer. Rond Parijs de A86, periferique de l'Ile-de-France richting Lille gevolgd. Dit ging tamelijk vlot. Enkele kleine vertragingen, maximum 10 minuten. De bipandgo télépéage werkte prima.  Na 1.120 km om 21.15 veilig thuis gekomen. Kost péage vanuit Toulouse tot bijna in Lille.: 53,5 €.  Te betalen binnen 6 weken via het bipandgo télépéage systeem. 

Weekoverzicht ritten.

Tijdens deze week werd er in totaal 603 km afgelegd.
Op 6 dagen werden er 9.652 hoogtemeters beklommen.

Rit 6: Cabardes.

Naar Cabardes.
Deze streek heeft een AOC wijnproductie van rode en rosé wijn in de regio Languedoc-Roussillon. Deze streek kende reeds in de middeleeuwen een ontwikkeling. Ondanks een lange geschiedenis is de Cabardes wijn officieel erkend als AOC in 1999. Ver van alle massa toerisme was de fietstocht van vandaag een revelatie op gebied van natuur door een eenzaam gebied. De baantjes waar we op fietsen kennen geen verkeer. Slechts enkele wagens van bewoners van deze rustige dorpjes.

Eddy met nog enkele instructies bij de start deze ochtend.

Ritverloop.

Vandaag ging de rit in zuidelijke richting, zo ongeveer naar Carcassonne. We kwamen zelfs op de Bison Futé naar Barcelona terecht. Vermits het de laatste rit is vandaan, dient de vrachtwagen deze avond nog geladen te worden. We vertrokken iets vroeger dan gewoonlijk en dus om 09.00 uur. Het weder zag er veelbelovend uit, Een frisse ochtend bij 17°, windstil en vooral droog.

Eddy heeft zijn instructies gegeven en we kunnen starten, na de verplichte foto.

Ons hotel tijdens deze week. 

De aanloop naar het eerste stadje van enig betekenis ging over een zeer licht glooiend parcours. Over 30 km een hoogteverschil van 100 meter.  Eens buiten Mazamet begin er een geleidelijke oplopende weg. Enkele vergane fabrieken staan er troosteloos bij. Gelukkig is de natuur schitterend, rustig en kalm.

We komen toe aan de eerste drankstop.

De eerste drankstop aan de afslag naar de Pic de Nore, na 42 km. Deze beklimming hebben we eerder deze week reeds op ons palmares. Even verder werd ons verteld dat er een beverkolonie zou zitten; Wel gestopt om de naam op te slagen op een foto, maar geen bevers gezien.

Bevers zouden hier leven; Enkel fietsers gezien.

Zoals dat gewoonlijk het geval is. Oh, ze zijn er altijd, maar juist nu zijn er geen. Niet getreurd, we zijn om te fietsen en we rijden dan verder tot het 51 km punt aan het meer van Pradelles-Cabardes. De bevoorradingsploeg stond ons op te wachten. Een lekkere smos-baguette werd door iedereen met zorg bereidt. We zaten dan ook op een hoogte van 810 meter.

Aan het meer te Pradelles-Cabardès. Pic de Nore in de achtergrond!

Afdaling naar Mas-Cabardes en Roquefère.
Na de middagstop een sterke afdaling, tot 13%, naar Mas-Cabarddès en Roquefère. Enkele stille dorpjes waar geen activiteiten te bespeuren vallen. Het is dan ook zaterdag, en waarschijnlijk een rustdag.

Vallei van Orbiel.
Een klimmetje van 10 km door de vallei van Orbiel. Het jachtseizoen is waarschijnlijk begonnen. Enkele jagers met hun blaffers waren de enige levende zielen die we konden ontwaren. Voorzichtig en beleefd groeten, je weet maar nooit met hun geweerloop. Een trofee hadden ze uitgestald  op de motorkap van hun karretje, jeep of zoiets: een everzwijn was het slachtoffer. De klim was best te doen, onder de bomen, beschut door de zon. De temperatuur was al opgelopen tot 33°. Van 300 meter tot 800 meter stijgen.

Zeer rustige wegen.

Meer van Laprade.
Na deze beklimming was het Lac de Laprade de volgende bezienswaardigheid. Helaas, wegens de droogte was het waterpeil gezakt en niet een stop waardig.

Na de laatste drankstop nog een 30 km tot de finish.

Col de Fontbruno.
De laatste col van deze fietsweek, de Col de Fontbruno. Slechts 80 meter hoger, en op 880 meter hoogte.

Col de Fontbruno.

Oorlogsmonument.
Tijdens de WO2 hebben een duizendtal bewoners van de streek zich verscholen in de bossen van La Montagne Noire. Een 14 zijn er gesneuveld voor de vrijheid en hebben een passend monument gekregen.

Oorlogsmemorial ter nagedachtenis van de gesneuvelden tijdens WO2.

Allerlaatste drankstop bij onze finale aankomst aan het hotel. Fris pintje welverdiend bij deze temperaturen.

Ritgegevens:
Afstand:       103 km
Hoogtemeters:  1.668 meter
Vertrek:   09.00 uur
Aankomst:    17.10 uur
Meteo:  Minimum 17°, max. 33°.
Maximum hoogte:  880 meter.

Weekinformatie.
Tijdens deze 6 dagen werden er 603 km afgelegd.

Rit 6: parcours.

Rit 6: profiel.

Rit 5: Revel en Lac de St Ferréol

Programma: rit over 106 km en 1560 hoogtemeters.
Het weder is terug zoals het moet zijn. Mooie blauwe lucht, windstil en een aangename 20°. Een heel contrast met gisteren. De natuur heeft hier toch wel behoefte aan wat nattigheid. Waarschijnlijk en hopelijk voor de mensen hier wordt dit later toch wat regenachtig. Wij zien hier niets dan droge velden en bladeren die reeds beginnen te vallen.

Naar Revel en het Lac de Ferréol.
We startten om 09.15 uur richting Castres. Het was de bedoeling om op het plein nog even een foto te kunnen nemen van Mr. Jaures. Pech, het plein was ingenomen door marktkramers. Dan maar verder over een licht glooiend parcours, voor iedereen heel aangenaam om de spieren soepel te rijden.

Nog even overleggen voor onze start.

Het peloton is er klaar voor.

Puylaurens.
Na 30 km een fietsen we door dit kleine dorpje. Tijdens de 2de WO werden hier in 1941 Vlamingen opgevangen die op de vlucht waren voor de agressors. Nu is het er vrediger. Op de route merken we enkele pigeonniers op. In de middeleeuwen kon men zijn rijkdom uitstallen door op het veld een duivenkot, pigeonnier, te bouwen. Deze overblijfselen kenmerken nog hier en daar het landschap.

Nog even een stop om te beraadslagen, verder fietsen of nog wat kletsen.

Pigeonnier.

We staan hier bij zo een pigeonnier.

Een overgebleven kasteel in de achtergrond.

Revel.
Dit dorpje, of stadje, was recent in 2016 nog de aankomstplaats van een rit van de TdFrance. Winnaar Michael Matthews. E.M. won hier trouwens ook nog eens een tijdrit. In de nabijheid van Revel is er het meer van Saint Ferréol. Een leuke plaats voor onze middagpauze. Het meer is gecreëerd tussen 1667 en 1672 op de grens van de Midi-Pyrenees en de Languedoc regio, enkele kilometer ten zuiden van Revel en ten westen van de Sorèze aan de voet van de Montagne Noire.

Ergens aan een schooltje in deze regio.

Het team dat de bevoorrading organiseerd. Frie, Roger en Hilda.

Mont Alric.
Na de bevoorrading ging het met een lange beklimming naar de Mont Alric. Een 12 km lange beklimming van 200 meter naar een hoogte van 810 meter. Ieder op zijn eigen tempo naar boven. Enkele steengroeven, en verder niet dan bossen en een lekkere temperatuur.

Eddy, Marcel, Guido en mezelf op de beklimming. Nu nog samen, een beetje verder ieder op zijn eigen tempo.

Nog even verpozen bij een laatste drankstop.

Ritgegevens.
Afstand:    106 km
Hoogtemeters:   1560 m.
Vertrek:  09.15 uur
Aankomst:  18.15 uur
Meteo: Zon en zeer warm, tot 31°.  Gemiddelde temperatuur: 25°.

Rit 5: parcours. 

Rit 5: profiel.

Rit 4: La Castraise - Sidobre.

Het weder.
Het belangrijkste feit van vandaag: regen.  De bewoners van het zuiden in Frankrijk waren vandaag de gelukkigste mensen. Het had sedert de maand juni niet meer geregend. De natuur staat geweldig droog. Alhoewel het nog geen herfst is, beginnen de bladeren reeds te vallen. Vele bomen zijn stervend wegens gebrek aan water. De eerste regen sedert 3 maanden is meer dan welkom.

Het is 10.30 uur en we gaan het er op wagen.

Programma.
De Vent des fous van gisteren is volledig weggevallen. Vandaag windstil, en zoals dat dan dikwijls het geval is, het regent. De normale start, voorzien tussen 09.15 en 09.30 uur werd dan ook uitgesteld tot 10.30 uur. Hopende op een weersverbetering en een volledig geloof in de computerprognoses werd onze start met 1 uur uitgesteld. We zijn gekomen om te fietsen, en we zullen dus fietsen. We zouden dan een verkorte rit rijden, nl. een 80 km door de Sidobre, genoemd La Castraise, in het noord-oostelijke gebied van Castres.

Roger en Frie, maken onze middaglunch klaar. Hier onder een schuilplaats na 42 km,in de buurt van Vabre.

Werken voor onze lunch, Roger en Hilda.

Frie en Hilda zijn bezig met het middaglunch te bereiden.

La Castraise.
In Frankrijk is  La Castraise een van de meest prestigieuze fietsorganisaties. Elk jaar nemen er vele duizenden fietstoeristen deel aan deze rondrit. Het is ook een der zwaarste ritten, met start en aankomst te Castres.  Nota: de inwoners van Castres worden ook Castreises (gekastreerden) genoemd :).

Na een stevige maaltijd, het wisselen van natte met droge kledij, zullen we het 2de gedeelte van de rit verder rijden.

Door de Sidobre.
Het massief van de Sidobre is een gebied van ongewone landschappen. Het biedt een opeenvolging van origineel gevormde rotsformaties. Een merkwaardige formatie is een granietrots die in evenwicht gehouden wordt op een sokkel.

Nog 20 km tot het hotel en even de regenkledij opbergen. Stom idee, even verder een grote plensbui.

Ritbeschrijving.
Bij de start zag het er nog hoopvol uit. De baan wel nat, maar geen regen, of toch, een soort dauwdruppels. Naargelang de rit vorderde, kregen we toch regen. Tegen de middagpauze, zag het er weer hoopvol uit. Maar helaas, een stevige regenbui deed ons heel voorzichtig de afdalingen rijden.

We blijven optimist.

Een van de belangrijkste attracties van de Sidobre, de Peyro Clabado, werd gemist. Dit is een granietblok van 780 ton die in wankel evenwicht staat op een wel erg kleine sokkel. Maar toch nog vele andere gigantische ronde rotsen her en der gezien.

Lac des Merles met de reusachtige rotsblokken.

Aan het Lac des Merles, met Marcel en Eddy.

Ritgegevens.
Afstand:       82 km
Hoogtemeters:   1.092 meters
Vertrek:         10.30 uur
Aankomst:  16.15 uur.

Na de aankomst: fietskes kuisen. De ene al wat grondiger dan de andere.

Weersverbetering.
Zeer waarschijnlijk is de regen slechts van 1 dag geweest. De lucht is helemaal opgeklaard en de zon is terug van de partij vanaf 18.30 uur. Morgen dus ons normale programma afwerken.

Rit 4: parcours.

Rit 4: profiel.

Rit 3: La Jalabert en Pic de Nore

Le vent des fous.
De wind kent hier zijn zotte kuren zoals dat heel gebruikelijk is met zotten. Aan de zuidkant ligt de Montagne Noir en dat zou er voor zorgen dat de wind hier vrij spel heeft. In de streek wordt dat de "Vent des fous" genoemd. Vandaag een hoogtepunt van de wind, een zeer, zeer sterke zuidenwind. Geen koude wind maar een zeer warme wind. Ons programma voorzag om zuidwaarts te rijden. Dus werken voor de man aan de leiding. Het voordeel ervan is dat, als de wind geen zotte kuren doet, en niet van richting verandert, we in de retour de wind in de rug zullen hebben.

La Jalabert en de Pic de Nore.

Vandaag stond er een rit naar het zuid-zuid-oosten van de Tarn regio op ons programma. Volgens het programma boekske wordt dit "Rit La Jalabert en Pic de Nore" genoemd.

Met Eddy (uit Essen) aan de eerste kleine drankstop vooraleer de Pic te beklimmen.

We gaan aan de Pic de Nore beginnen.

La Jalabert.
Laurent Jalabert is een bekende Franse wielervedette. Hij is afkomstig uit deze regio, meer bepaald uit Mazamet. Er is een fietsevenement naar hem genoemd. Dit jaar is dit rond 23 augustus. Het parcours dat voor ons voorzien is, loopt grotendeels over het parcours van die organisatie.

Dit is niet Laurent Jalabert, maar E.M. (Niet Eddy Merckx) De Pic in de achtergrond. Voor de 4de keer naar boven door Eddy (E.M.) en de eerste keer met heldere lucht.

Pic de Nore.
Dit is een ware uitdaging voor fietstoeristen die van een stevige klim houden. Over 12 km is loopt deze beklimming naar 1.211 meter en met sommige stroken een stijging tot 11%.De top is soms gehuld in de wolken en met een stevige wind.

Top van de Pic de Nore, met een transmissiestation.

Nog even verpozen voor de beklimming kan beginnen.

Wij hadden deze keer een wolkeloze lucht en een fantastisch vergezicht.  Het is een smal en niet al te best asfaltbaantje, waar we tijdens deze 12 km slechts 3 auto's konden bespeuren.

Eddy, ik en Marcel zijn er geraakt op de Pic.

De klimatologische omstandigheden zijn hard. Naaldbossen stoppen bij iets minder dan 100 meter van de top. Op de top woei er een stevige wind. We hadden een schitterend uitzicht op een telecommunicatiestation en in de verte de Pyreneeën.

Pic de Nore, hoogte? Op het bordje!

Van 280 m. naar 1.211 meter.
Het is evenwel een must die men moet overwonnen hebben. Men stijgt van omstreeks 280 m in Castres naar 1.211 meter op de top.

Op de Pic met zijn allen bovengeraakt.

Pic de Nore in de achtergrond.

La méridienne verte.
Tijdens de verschillende ritten hebben we meermaals de "méridienne verte" gekruist. Deze meridiaan loopt van noord naar zuid doorheen gans Frankrijk. In feite is het de meridiaan die door Parijs loopt en door een paar honderd Franse dorpjes loopt. 

La méridienne verte.

De méridienne verte was een project van de Franse kunstenaar Paul Chemetov in het kader van de vieringen rond het jaar 2000. Op initiatief van Paul Chemetov werden langs het hele tracé van de meridiaan van Parijs op Frans grondgebied bomen geplant, van Duinkerke in het noorden tot Prats-de-Mollo-la-Preste in de Pyreneeën. De lijn loopt door 337 gemeentes in 20 departementen. Vanwege de veiligheid, het wegennet en lokale omstandigheden bleek een ononderbroken lijn niet mogelijk.

Op de nationale feestdag in 2000, 14 juli, organiseerde men een picknick op vele plaatsen langs de "méridienne verte". Voor de gelegenheid werd het Parijse deel van de meridiaan 's nachts aangegeven met lasers vanaf het Senaatsgebouw en vanuit het Observatorium van Parijs, waar de meridiaan van Parijs ontstond.

Ritgegevens.
Afstand:            94 km
Hoogtemeters:  1.864m
Vertrek:     09.20 uur
Aankomst: 17.00 uur.
Temperatuur:  maximum: 32°,  20° op de top van de Pic de Nore, gemiddelde: 26°

Rit 3: parcours naar Pic de Nore.

Profiel rit 3, naar de Pic de Nore.